Al toen ik vijf jaar oud was, wist ik dat ik mij anders moest gedragen dan naar hoe ik mij voelde, wat ik zag of hoorde. Dat werd mij erg duidelijk toen ik door mijn moeder naar de psychiatrische dagopvang werd gebracht nadat ik haar had verteld dat ik oma had gezien en gesproken. Kleine kanttekening, oma was al ruim twee jaar dood.

Er gebeurde meer in mijn jonge leven waardoor ik steeds beter leerde hoe ik een rol moest spelen zodat ik niet opviel, op m’n kop kreeg of weggebracht werd. Het gevoel dat ik anders was dan anderen bleef altijd bij me. Ik leerde ook dat ik me niet zomaar kon uiten, want iedere keer als ik dat wel deed, werd ik gepest of kreeg ik op mijn donder. Dit zorgde ervoor dat de ontwikkeling van mijn overduidelijke spirituele gave stil kwam te liggen of beter gezegd, dat ik dat deel van mezelf negeerde. Het was niet dat er niks meer gebeurde of dat mijn gave helemaal weg was, want – hoewel een stuk minder – ik zag en voelde wel degelijk nog ‘dingen’. Door het negeren van mijn spirituele gaven begon ik steeds meer met mezelf in de knoop te zitten en vertoonde ik hierdoor ook bijzonder gedrag naar de buitenwereld. Ik werd rebels, hing de kwajongen uit en kreeg veel oudere vrienden die niet allemaal even zuiver waren. Toen ik dertien jaar was nam ik mijn eerste XTC-pil en kort daarna ging ik naar houseparty’s en hardcore gabberfeesten. Achteraf weet ik dat dit vluchtgedrag was en een manier was om bij mensen te horen die mij wel ‘accepteerden’. De drugs en het feesten doe ik niet meer. Het kapsel is het enige wat van die tijd overgebleven is.